Korzenie kynoterapii - rola psiego towarzysza

Przeszłość dogoterapii sięga dawnego państwa egipskiego, kiedy psy były używane do pomocy w terapii przeróżnych dolegliwości. Aczkolwiek to dopiero w minionych dziesięcioleciach kynoterapia uzyskała poklask w domenie medycyny i psychologii. Teraz psy są używane w rehabilitacji w podobny sposób w placówkach medycznych, jak i społecznościach lokalnych.

Dogoterapia, a redukcja stresu

Badania naukowe bezspornie pokazują korzyści wynikające z interakcji z psem. Dogoterapia sprowadza polepszenie stanu ducha, zredukowanie stresu, wzmocnienie aktywności fizycznej oraz kształtowanie umiejętności społecznych. Ponadto towarzystwo czworonoga w procesie terapeutycznym jest w stanie uruchamiać motywację do kontynuacji kuracji oraz przeprowadzania zasad rehabilitacyjnych.

Kryteria doboru psiego terapeuty

W procesie dogoterapii znaczące stają się cechy temperamentu psa. Sympatyczne usposobienie, przychylne podejście, zrównoważony charakter, cierpliwość jak również chęć kooperacji z człowiekiem to przewodnie elementy. Rasy psów wielokrotnie wybierane do roli terapeuty to między innymi Labrador Retriever, Pudel (średni lub duży) a także Bernardyn.

Pozytywne aspekty i ograniczenia dogoterapii

Dogoterapia ma znaczne wykorzystanie w terapii rozmaitych dolegliwości, jak na przykład zespół Aspergera, nadpobudliwość psychoruchowa, upośledzenie intelektualne, choroby umysłowe, lub choroby neurodegeneracyjne u osób starszych. Niemniej jednak istnieją także ograniczenia, takie jak lęk przed psami, alergie na psy, skłonność do infekcji oraz mała odporność.

Dogoterapia, jako leczenie dla wszystkich, może być coraz bardziej kultowa i ceniona. Interakcja z czworonogiem, nie tylko jako forma leczenia, lecz również jako powód radości i wsparcia, powoduje, że ta metoda terapii staje jest możliwa dla tego, kto dąży do udoskonalenia jakości życia oraz dobrostanu umysłowego.